از نظر منطقه ای، بالاترین مقادیر امید به زندگی به ترتیب در شهر آلماتی (78.28 سال)، آستانه (78.09 سال)، چیمکنت (76.32 سال) و همچنین در مناطق مانگیستائو (75.84 سال) و در آتیرائو (75.29 سال) مشاهده شده‌است.

باید در نظر گرفت که اینها مقادیر متوسط ​​​​با در نظر گرفتن همه نسل ها از بدو تولد هستند.

افزایش امید به زندگی در این کشور و افزایش جمعیت جمهوری قزاقستان به طور کلی منجر به افزایش قابل توجه تعداد شهروندان مسن شده است. بنابراین، در آغاز سال 2024، بیش از 2.7 میلیون نفر بالای 60 سال در قزاقستان زندگی می‌کردند. در طول سال، تعداد افراد مسن 4.2 درصد افزایش یافته‌است و به طور متوسط ​​در دهه گذشته این افزایش 4.4 درصد در سال بوده‌است.

این امر افزون بر افزایش شاخص‌های مطلق، منجر به افزایش نسبت سالمندان به کل جمعیت نیز شد. بنابراین، تا ابتدای سال جاری، سهم آنها به 13.6٪ رسید، در حالی که در دوره مشابه سال 2020، 12٪ و در سال 2010 - فقط 9.8٪ بود. بدیهی است که در دراز مدت، تعداد و نسبت افراد مسن در جمهوری قزاقستان صرفاً رشد خواهد کرد.

برآوردهای کارشناسان بین المللی (UN) و قزاقستانی (UAPF) نشان می‌دهد که تا سال 2050 به دلیل افزایش امید به زندگی، سطح بالایی از جمعیت سالمندی وجود خواهد داشت. بر اساس پیش‌بینی ها، سهم افراد 60 سال و بالاتر به 16.7 درصد افزایش خواهد یافت.

تا سال 2050 از هر شش قزاقی، یک نفر بالای 60 سال خواهد بود.

افراد 65 سال و بالاتر نسبت افراد توانمند به مستمری بگیران از 7.7 در سال 2012 به 5.49 در سال 2023 کاهش یافته است. بر اساس پیش‌بینی‌های بین‌المللی (UN) و قزاقستان (UAPF)، تا سال 2050 در قزاقستان نسبت حمایت بالقوه به تقریباً 4 درصد کاهش می‌یابد که به طور جدی بار جمعیت در سن کار را افزایش می دهد.

چنین روندهای جمعیتی و چالش های بلندمدت؛ مسائلی دشوار برای جامعه در زمینه تأمین حقوق بازنشستگی ایجاد می‌کند. رویه بین المللی نشان می‌دهد که سیستم های توزیع قادر به تضمین پایداری سیستم بازنشستگی و سطح مناسب حقوق بازنشستگی نیستند. این مشکل تنها با سیستم‌های بازنشستگی چند سطحی، از جمله سیستم بازنشستگی تامین مالی که در برابر فرآیندهای توسعه جمعیتی و اقتصادی مقاومت بیشتری دارد، قابل حل است. اجازه دهید توجه داشته باشیم: پیری جمعیت نه تنها در قزاقستان و نه تنها در حال حاضر رخ می دهد بلکه این یک روند طولانی مدت گسترده است. در نتیجه این روند جهانی، دولت‌ها در سراسر جهان به تدریج از سیستم‌های صرفاً توزیعی (همبستگی) به سیستم‌های مختلط از جمله سیستم تأمین مالی می‌روند. اگر در آغاز سال 2000 تقریباً 70 درصد از سیستم های بازنشستگی در جهان از نوع توزیعی بودند، در آن صورت سیستم هایی با مؤلفه تأمین مالی در حال حاضر غالب هستند.

سیستم بازنشستگی تامینی به شهروندان این امکان را می دهد که پس انداز بازنشستگی خود را در طول دوران کاری خود متناسب با درآمد خود تشکیل دهند. این امر به کاهش بار بودجه دولت و افزایش حقوق بازنشستگی در آینده با توزیع مسئولیت تأمین حقوق بازنشستگی بین دولت، شهروندان و کارفرمایان کمک می کند.

منبع:

https://golos-naroda.kz/36217-stareiushchii-kazakhstan-vysokii-uroven-demograficheskoi-starosti-budet-nabliudatsia-k-2050-godu-1723091628/